Niebezpieczny, niepokojący i wciągający, taki jest „Wolny strzelec”

Zacznę od tego, że uwielbiam filmy, w których głównym bohaterem jest psychopatyczny morderca (patrz Hannibal Lecter w „Milczeniu owiec” bądź „Hannibalu” czy „Czerwonym smoku”), albo makler też morderca (patrz „American psycho”), tudzież inny morderca (patrz „Pachnidło” lub inny Twój ulubiony film o mordercach). Nie wiem, co to o mnie świadczy, ale gdy dołożę do tego moją miłość do kryminałów, wyjdzie z tego duży kawałek mojej ciemnej strony duszy. Coś jest przyciągającego w tych mrocznych bohaterach, nie uważacie?! Może to ta dwoistość zachowań, relatywizm w podejściu do oceny ich zachowania i odkrycie w każdym z nich pierwiastka ludzkiego. Bo każdy z nas czasami chciałby zejść do „Podziemnego kręgu” i narozrabiać trochę… bohater „Wolnego strzelca” też trochę narozrabia i nie ma żadnych wyrzutów sumienia!

Zaczyna się całkiem spokojnie. Operator poprzez zjawiskowe, ale całkiem codzienne zdjęcia (ranne i wieczorne) miasta wprowadza nas w klimat tej opowieści. Klimat, który niczego nie zdradza, chociaż sprawia, że mamy lekką gęsią skórkę na plecach, bo chyba jest za cicho, za czysto i za ładnie. Mimo wszystko z chęcią i bez obaw wchodzimy między te domy, ulice, między tych ludzi… wydawałoby się przeciętnych, jak ja czy ty. Ale już przy pierwszym spotkaniu (i drugiej gęsiej skórce na plecach) natykamy się na Lou (zagrany genialnie przez chudszego Jake’a Gyllenhala), który pod przykrywką nocy kradnie nieznajomemu zegarek i zabiera jego rzeczy (nie bez szwanku na zdrowiu poszkodowanego).

Od początku widać, że Lou nie jest zwykłym obywatelem (ani nie jest zwykłym człowiekiem) i jest zdolny do wszystkiego. Pytanie, co takiego jest w stanie jeszcze zrobić, by osiągnąć swoje cele? i kim jest Lou? Lou jest chłopakiem z tego miasta, który wcześnie skończył naukę, od tamtej pory studiuje tylko internet, który jest dla niego jedynym źródłem wiedzy. Co jest zresztą bardzo znamienne dla jego rozmów z ludźmi. W każdej takiej rozmowie używa bardzo wygładzonych zdań, których nikt normalny nie stosuje w życiu. Lou mówi językiem pisanym, co w zderzeniu z jego psychopatycznym fizys wygląda całkiem zabawnie, aczkolwiek przerażająco. Lou potrzebuje pieniędzy i szuka pracy, ale nie wysyła CV. Jest grzeczny, szuka okazji, ładnie prosi, wygłaszając do potencjalnego pracodawcy regułkę o swoich kwalifikacjach z szerokim uśmiechem i nieruchomymi oczami. Oczy – one go zdradzają. Są nieruchome, nie wyrażają żadnych emocji, co sprawia, że się go boimy. Lou nie czuje, on myśli. Nie ma skrupułów, tylko działa. To twardy charakter, który nie przyjmuje odmowy i wymaga całkowitego posłuszeństwa.

Pewnej nocy Lou jest świadkiem wypadku. Intryguje go dziennikarz, który z kamerą biega wokół miejsca zdarzenia. Obserwuje go, podpytuje, trochę śledzi i już ma pomysł na biznes. Za sprzedany, a wcześniej ukradziony rower, kupuje kamerę i skaner policyjny, by śledzić donosy o zdarzeniach. Zatrudnia stażystę (!) i jedzie w trasę, by nakręcić swój pierwszy materiał z miejsca zdarzenia. Każdy kolejny jest coraz śmielszy. Lou nie uznaje kompromisów, dla niego każdy cel uświęca środki. On nie ma skrupułów i nie zna emocji, robi tylko to, co potrzebne jest, by jego materiał znalazł się w czołówce wiadomości. Za każdym razem sprzedaje go do TV, a w domu kataloguje i ogląda po kilka razy dziennie. Jest dumny z siebie, a my patrzymy na to z przerażeniem.

Zastanawiałam się przez cały ten film, ile takich ludzi żyje gdzieś wśród nas. Samotnych, przerażonych, nieprzystosowanych do koegzystowania w społeczeństwie, z różnych powodów. Mieszkających tak jak Lou w małym mieszkanku, podlewających codziennie tego samego kwiatka i wpatrujących się w ekran telewizora lub komputera. Bez pracy, perspektyw, odpowiedniego spojrzenia. Mam wrażenie, że wielu. To jeden ważny wątek, który porusza ten film, drugim jest nadużywanie czwartej władzy przez media. Film "Wolny strzelec" pokazuje jakie newsy potrzebuje dzisiaj telewizja - krwawe! Co więcej, ludzie już nie pytają, dlaczego i po co?, tylko za ile? Krwawiąca matka z dzieckiem? Proszę bardzo. Umierający mężczyzna? Sam czy z matką? Tak wygląda z perspektywy tego filmu dzisiejsze dziennikarstwo newsowe. News jest najlepszy wtedy, gdy prawie umiera na nim człowiek. A co robi wtedy dziennikarz zamiast pomóc? Kręci ten materiał. I nikt nie dzwoni po pogotowie.

"Wolny strzelec" to wciągające i trzymające w napięciu kino. Brutalnie pokazuje, na co jest popyt w dzisiejszym dziennikarstwie. Świetne kino, jeszcze lepsze aktorstwo, dobry warsztat – montaż, muzyka, reżyseria, operatorka! Niebezpiecznie wciągające! I mimo, że trudno polubić Lou, to mnie magnetyzował, ma w sobie jakiś urok, więc uważajcie!

Wolny strzelec
Reżyseria: Dan Gilroy
Występują: Jake Gyllenhaal, Rene Russo
MONOLITH FILMS
1'57''

„Scenariusz na miłość” – tym razem nie patrzyłam ani na scenariusz, ani na Hugh Granta!

Niestety, każdy się starzeje. I wiem, że mi nie uwierzycie, ale Hugh Grant też – i to widać bardzo w tym filmie. Już coraz trudniej uwierzyć w jego flirty ze studentkami. Coraz łatwiej za to gra mu się starzejącego się nieudacznika po przejściach, zresztą to zawsze była „jego” rola. Od lat gra tę samą postać i robi to lepiej lub gorzej, ale tej charyzmy, tego błysku w oku nikt mu nie odbierze – to będzie zawsze, jest i tu, ale dla mnie w tym filmie istniała niestety tym razem tylko ona – Marisa Tomei. Wyglądała obłędnie, a jak tańczyła…

„Scenariusz na miłość” to historia scenarzysty, który po dużym oscarowym sukcesie nie może napisać nic nowego i jest zmuszony przyjąć pracę na uniwersytecie w jakiejś dziurze w stanie Nowy Jork. Opuszcza więc słoneczne LA, by zanurzyć się w depresyjnie deszczowej norce. A tam musi uczyć scenariopisarstwa. Muszę przyznać, że zabiera się do tego od początku bardzo pedagogicznie… wybierając swoich studentów nie po jakości prac, jakie napisali, ale po fotkach na profilu społecznościowym, a zaraz potem pakuje się w romans ze swoją studentką – nie ma co, prawdziwy profesor! Gdzieś w międzyczasie zadrze z fanką Jane Austen, odnajdzie w sobie miłość do nauczania i pozna kobietę (w swoim wieku!), która go zrozumie.

Owszem całość jest przewidywalna i banalna (i momentami trochę nużąca), ale mimo wszystko ten film ma taką konstrukcję, że bawi i sprawia ogromną przyjemność. Potrzeba nam czasami takich zwykłych, ciepłych, spokojnych filmów. To inteligentne, wyważone, zabawne kino, które przypomina tak mimochodem wiadome prawdy. Że trzeba dzwonić do dzieci! Że nie liczy się opakowanie, a to co w środku! Że czasami warto posłuchać głosu serca! Że trzeba dać sobie i innym szansę!

„Scenariusz na miłość” to poprawnie zrobione kino, które pomoże Wam oderwać się na chwilę od szarej rzeczywistości. Może się nawet kilka razy uśmiechniecie, i to tyle. Nic więcej Wam nie „zrobi”. Nie jest to wielkie kino, ale nie grozi niebezpieczeństwem :)

Film w kinach za tydzień.

Scenariusz na miłość
Reżyseria: Marc Lawrence
Występują: Hugh Grant, Marisa Tomei
KINO ŚWIAT
1'46''

Kosogłos, czyli walka o utrzymanie uwagi widza

Od czasów Harry’ego Pottera i podzielonej na dwie połówki jego ostatniej filmowej części z lekkim przymrużeniem oka podchodzę do kolejnych kontynuacji części następnych (twórcom chyba się mnoży w oczach od ilości dolarów, które mogą zarobić, kręcąc swoje filmy na części! Nieładnie i chciwie bardzo, dziwne, że jeszcze nikt z „Piły” ich nie ukarał).

„Władca Pierścieni” już dość mocno nadszarpnął cierpliwość i wytrzymałość widza, tak samo jak seria „Matrixów”, a „Hobbit” idzie i idzie, a Smocza góra wciąż daleko (damy radę z kolejnymi podejściami?! Przynajmniej w tym wypadku efekty specjalnie wynagradzają długie oczekiwanie).

Tym razem do kina trafia kolejna - trzecia - odsłona przygód Katniss Everdeen (podzielona na 2 części!). Poznaliśmy ją 2 lata temu, gdy do kin weszły „Igrzyska śmierci”. Adaptacja poczytnej książki science-fiction dla młodzieży miała już swoich fanów, a film tylko wzmógł zainteresowanie autorką, jej powieścią i bohaterami z miasta Panem. „Igrzyska śmierci” wdarły się przebojem do kin i zakręciły w głowach milionom, mnie również. To było nowe, świeże, oryginalne kino, a przede wszystkim zapraszało mnie do całkowicie wykreowanego świata, którego nie znałam. Pachniało tajemnicą i niebezpieczeństwem, a w kinie wyglądało efektownie i czarująco. Cały film umiejętnie trzymał mnie w napięciu od początku do końca i nawet patetyczne mowy czy krzyki Katniss nie osłabiły przesłania o sile miłości i lojalności. To wszystko było wiarygodne i uwierzyłam. Podziwiałam odwagę Katniss i obserwowałam jej z góry skazany na porażkę los. Z obawą śledziłam losy rządu, który na pewno nie przypominał demokratycznego. A kreacja bezwzględnego i surowego prezydenta o nazwisku Snow, którego zagrał Donald Sutherland, to dopiero postać i aktorski popis – uwielbiam na niego patrzeć i go słuchać! Nie wiem czemu to zło tak kręci?! Poznawanie i odkrywanie świata kolejnych dystryktów wciągnęło mnie bez reszty, a obserwowanie aktorów: Jennifer Lawrence, dla której ta rola była przepustką do świata wielkiego kina, nieżyjącego już Philllipe’a Seymour’a Hoffman’a czy zabawnego Woody’ego Harrelsona i ironiczną Elisabeth Banks – sprawiło niesamowitą przyjemność. Technicznie obrazowi nic nie brakowało i wciąż nie brakuje, czasami po prostu wyczerpuje się temat.

„Igrzyska śmierci” to jedna wielka gra. O przetrwanie. O przekonania. O widza. W pierwszej części Katniss wygrywa głodowe igrzyska, pokonuje system (a przynajmniej tak jej się wydaje) i ratuję swoja siostrę, rodzinę, przyjaciół. Pierwsza część wygrała też w kinach. Zaskoczenie zrobiło swoje – kinomani wzięli szturmem kina, kupili bilety i obejrzeli. Kolejne części mają z definicji trudniej. Nie ma taryfy ulgowej, nie ma zaskoczenia, jest potrzeba, by to co nas raz przyciągnęło do kina, zrobiło to jeszcze raz, ale mocniej.

Widowiskowe „W pierścieniu ognia” teoretycznie miały w  sobie to coś i znowu się udało, ale... było to już tylko, a może aż wprowadzenie do kolejnego odcinka, który trochę powielił fabularne wątki z pierwszego. Nie ma zaskoczenia, nie ma świeżości, ale musze przyznać, że energia była, chociaż może wzięła się bardziej z efektów specjalnych i atrybutów naokoło bohaterów (bo czego tam nie było na tej arenie: ogień, do tego przemarsz wojsk, czyli parada zwycięzców). Znowu mamy walki na arenie, a wcześniej trening. Prezydent Snow zmusza Katniss do bycia twarzą systemu i nie daje jej wyboru – grozi śmiercią najbliższych. Jest to środkowy, przełomowy moment całej powieści i filmu. Wokół szerzą się zamieszki, a Katniss nie ma wyjścia i zgadza się na warunki prezydenta, na koniec dochodzi do wielkiej bitwy i strzału Katniss, która trafia w pole siłowe, a to skutkuje tragedią. 

„Igrzyska śmierci” od samego początku pięknie i brutalnie pokazują romans polityki z marketingiem i agitacją w mieście Panem. Bardzo wiele rzeczy jest tam tworzone na pokaz ku rozrywce tłumu. Przemowy są wymyślane i cedzone co do słowa, bo każde ma znaczenie. Prawda ukryta jest gdzieś na przedmieściach, a system kreuje sam siebie na dobrego i sprawiedliwego ojca Boga w postaci prezydenta Snow’a. Muszę przyznać, że ten polityczny aspekt całej serii podoba mi się najbardziej. Może dlatego, że niesie ze sobą element komiczny, a przy okazji przypomina mi to, co czasami dzieje się w polityce współcześnie. „

Kosogłos” zaczyna się w momencie, gdy sequel się kończy, a dokładniej urywa się. Plan Katnis się nie powiódł, doszło do zamieszek i spalenia miast-dystryktów. Zginęło wielu ludzi. Katniss dochodzi do siebie mając za przyjaciela poczucie winy i tęsknotę za Peetą. W Panem został prezydent i jego podwładni (a także kilku zwycięzców, przyjaciół Katniss ). Reszta albo chowa się po spalonych dystryktach, albo uciekła i ukrywa się planując rewolucję i przeciwstawienie się władzy autokratycznego Kapitolu. Katnis ma zostać twarzą, dosłownie i w przenośni, nowej rewolucji. Ukrywa się i działa pod rządami Pani prezydent (w tej roli Julianne Moore). Wracają znani z poprzednich części bohaterowie… próbująca radzić sobie z bezbarwnym kostiumem i brakiem peruk Effie, od dawna po raz pierwszy trzeźwy Haymith, czy ważący słowa Plutarch. Wszyscy staną do walki o odbicie Panem z rąk despoty Snowa. Ale najpierw trzeba przekonać tłum, że rewolucja jest słuszna, wobec tego potrzebne są materiały marketingowe, które zbiera ekipa filmowa, a Katniss odwiedza spalone rodzinne strony. Trwa przygotowywanie do ostatecznej walki – tak mogę opisać ten kolejny odcinek „Igrzysk śmierci”. Niewiele się dzieje mamy dużo więcej scen statycznych, kontemplacyjnych, w trakcie których oglądamy wraz z głównymi bohaterami zniszczenia po ostatniej bitwie. Katniss próbuje odnaleźć się w tej nowej rzeczywistości i decyduje, czy chce zostać twarzą nowego powstania. Ta część też niestety dochodzi do pewnej ściany i urywa się – musimy czekać na ostatnią. Nie lubię tego zabiegu, bo nie po to idę do kina, by czekać rok na zakończenie akcji, ale jak widać taki ostatnio trend kontynuacji.

Jak najnowsza część wypada na tle dwóch poprzednich? Całkiem nieźle, aczkolwiek świeżość już nie ta, bohaterowie wciąż interesujący, ale jakby mniej zabawni. Technicznie jest to wciąż ten sam obraz, który znamy. Aktorsko też (jak zwykle świetni Hoffman, Harrelson czy Lawrence). Mamy bardzo ładne zdjęcia, do tego nastrojowa muzyka – to się ładnie komponuje. Jeśli chodzi o scenografię, to brakowało mi w tym wszystkim trochę więcej wiarygodności, bo nie kupuję pięknych, wyczesanych włosów Katniss (w końcu żyją pod ziemią!) i takiej czystości bohaterów. Z fabułą miałam problem, bo momentami lekko mnie znudziła (brakowało mi trochę fajerwerków, które były do tej pory w każdej części, ale to, jak kto lubi), a niektóre patetyczne teksty tym razem raziły, za to bardzo podobały mi się jak zwykle nawiązania do polityki i reklamy (marketingowe tworzenie pięknego obrazu nowej rewolucji - cudowne!). „Kosogłos” to solidne kino rozrywkowe, które fanom całej serii na pewno będzie się podobało. Ja stoję gdzieś po środku. Doceniam technikę, aktorstwo, wizję, ale zauwazyłam pewne niedociagnięcia. Zostanę wierna pierwszej części, a na zamknięcie całości będę czekała tak czy inaczej, bo zmusili mnie do tego scenarzyści :) albo inaczej - sprytnie namówili.

Igrzyska śmierci. Kosogłos, część 1
Reżyseria: Francis Lawrence
Występują: Jennifer Lawrence, Phillipe Seymour Hoffman, Woody Harrelson, Liam Hemsworth, Donald Sutherland, Julianne Moore.
Forum Film Poland
2'5''

Czy może być "Głupi i głupszy bardziej"? Może...

Najnowsza komedia braci Farrellych STOP krótko STOP absurdalna STOP Jeszcze głupsza, a przynajmniej na tym samym poziomie co "jedynka" STOP dwójka nierozgarniętych kumpli powraca STOP Carrey ten sam STOP Daniels ten sam chociaż momentami uroczy STOP odsmażane kotlety STOP nieświeży humor STOP kloaka STOP taka śmieszna STOP naprawdę? STOP powrót dziadków nieudany STOP chyba że ktoś lubi STOP scenarzystów wielu STOP co widać STOP śmiech z bezradności, ale jest STOP kto ma takie pomysły? STOP

Głupi i głupszy bardziej

Reżyseria: Bracia Farrelly

Występują: duet wszech czasów Carrey & Daniels

Monolith Films

1'50''

Cronenberg jak zwykle obrzydliwy

„Mapy gwiazd” wpisują się w nurt kina Cronenberga, w którym obnaża wszystkie ludzkie słabości i przyzwyczajenia współczesnego świata. Nie podoba mu się nasz pęd za pieniądzem, bezkompromisowa rywalizacja czy ta wielka potrzeba bycia znanym i lubianym. Piętnuje potrzebę brania narkotyków i innych pastylek dosłownie na wszystko, naśmiewa się z wizyt u psychoterapeutów szarlatanów i mówi nam, że tak naprawdę trudno w Hollywood znaleźć normalną osobę (ale to tylko jego zdanie). 

Główną bohaterką „Mapy gwiazd” jest Agatha (bardzo dobra Mia Wasikowska). Nie wiemy, dlaczego przyjeżdża do Hollywood. Choruje na dwubiegunowość i ma poparzony fragment twarzy, który przykrywa włosami – to nas intryguje i chcemy poznać jej historię, ale nie tak szybko. Spotykamy ją na lotnisku, gdy zamawia limuzynę z szoferem. Nie wiem czy ją polubicie. Nie wiem czy polubicie kogokolwiek z tego filmu, bo trudno jest do tych zwariowanych dziwadeł poczuć sympatię. Agatha poznaje szofera (niespełnionego scenarzystę; w tej roli Robert Pattinson), z którym umawia się na randkę, a w międzyczasie dostaje pracę asystentki znanej aktorki Havany (w tej roli genialna Julianne Moore). I tu się muszę zatrzymać, bo to, co wyprawia ze swoją postacią Moore to jest po prostu niesamowite!  To jak odgrywa zepsutą, zapatrzoną w siebie i walczącą ze zmorami przeszłości starzejącą się aktorkę jest naprawdę świetne! I jeszcze to, że w ogóle nie wstydzi się pokazywać swojego ciała w intymnych sytuacjach, a do najmłodszych już nie należy. Jest wiarygodna i po prostu naturalna, nawet jak puszcza bączka przy swojej asystentce. Tak, wiem – obrzydliwość?! Ale Cronenberg właśnie w takie rejony zagląda. Do toalety słynnej aktorki, do przyczepy znanego aktora, na tylne siedzenie limuzyny w tracie ekskluzywnego rżnięcia. Jemu to pokazywanie, a nam zaglądanie sprawia obsesyjną przyjemność. 

Do starzejącej się aktorki bez roli i poparzonej asystentki dochodzi młodociany aktor uzależniony od narkotyków i pewna para, która próbuje zapomnieć o przeszłości. A wiadomo, że w Hollywood trzeba bardzo uważać na historie z przeszłości, bo mogą znaleźć się na pierwszych stronach gazet i zatruć niejedno celebryckie życie – a to przecież byłby koniec świata?! 

Zastanawiające jest, na ile to, co widzimy w filmie Cronenberga, jest prawdą, a na ile swoistym ekstremum na potrzeby fikcji filmowej?! Wywalenie wszystkich bebechów pod nogi widza – tak trochę robi Cronenberg, pytanie tylko po co? Szczerze mówiąc nie wiem, bo ja nie dostąpiłam żadnego katharsis, raczej dostałam po głowie i wyszłam z kina z niesmakiem i lekko zmieszana. Może po to, by dać swój głos na temat teraźniejszości. 

Niektóre sceny w tym filmie zapamiętam na bardzo długo. I to nie tylko dlatego, że są brutalne w treści, ale ze względu na sposób ich pokazania. Ale… ale nie polubiłam tego obrazu. Doceniam warsztat, bo technicznie ten film wzbija się na wyżyny, po prostu treść jest bardzo dziwaczna, a bohaterowie i ich związki po rozłożeniu na czynniki pierwsze przypominają istną telenowelę – tyle tam dramatów i dziwaków. 

Gdyby można było opisać uczucia, jakie towarzyszyły mi podczas seansu „Mapy gwiazd” byłyby to: mdłości, niesmak, obrzydzenie, ale też uwielbienie wobec aktorskich możliwości.

Mapy gwiazd

Reżyseria: David Cronenberg

Występują: Julianne Moore, Mia Wasikowska, John Cusack, Robert Pattinson.

MONOLITH FILMS

1'51''

Patrioci, przed ekrany!!

Jutro 11 listopada, cudowne, radosne, piękne święto! Każdy Polak będzie je obchodził zupełnie inaczej, bo jak wiadomo niewiele jest chwil, w których możemy przybijać sobie piątki. Częściej zdarza nam się okazja do pokazania środkowego palca. Jeśli jedna zdecydujecie się na spędzenie dnia przed ekranem telewizora, koniecznie przeczytajcie nasz poradnik. Żebyście przypadkiem nie trafili na film, który nie odpowiada waszej wizji patriotyzmu :)

PS post wymaga posiadania poczucia humoru. Jeśli akurat ci go brakuje – idź, bo się zdenerwujesz:)

Jeśli jesteś patriotą krytycznym... Wmawiasz sobie, że dobro kraju zależy od twojego wiecznego utyskiwania na rząd, premiera, oraz (p)osłów, jeśli nie pasuje ci żadna ustawa, żaden projekt A ten cały Sejm najchętniej rozgromiłbyś w drobny mak... Jeśli słowo „Smoleńsk” kojarzy ci się ze słowami „zamach” „atak ruskich” „Macierewicz zna prawdę”, a twoim ulubioną przekąską są parówki... Wybierz:

...Oh wait! Film dla ciebie miał powstać ale dranie z PISF-u powiedzieli: nie! W tej sytuacji możesz obejrzeć... Akademię Pana Kleksa. Ta niewinna opowieść, którą na pewno pamiętasz z dzieciństwa, odwróci twoją uwagę od spisków i negatywnych emocji. Będziesz mógł się skupić na magii, przyjaźni, poczuciu humoru, wyobraźni... Ale z tą ostatnią nie szalej! Jesteś w grupie podwyższonego ryzyka wymyślania bzdur:)



Jeśli jesteś patriotą zakochanym... W pięknych dziewczętach z tamtych lat, w bohaterskich chłopcach z nienagannymi fryzurami... Jeśli w życiu, obok patriotyzmu, równie mocno cenisz idealnie gładką cerę bez pryszczy, wybierz:

Kamienie na szaniec! #ładnichłopcy
1920 Bitwa warszawska! #ładnaNatasza
Miasto44! #ładniwszyscy


Jeśli patriotyzm to dla ciebie lanie wroga po mordzie, brudna twarz, dłonie spękane od noszenia broni, szkoła przetrwania w lesie a nade wszystko mięśnie, których nie powstydziłby się Pudzianowski, wybierz:

Upsss, nie ma dla ciebie dobrego polskiego filmu :( Jak co roku, zrób sobie kanapki z szynką i zasiądź przed „Szeregowcem Ryanem”. Jaka polska kinematografia, takie życie polskiego Rambo :)


Jeśli patriotyzm to dla ciebie szlachta, a reszta niech spada na pole kopać ziemniaki, jeśli w najpiękniejszych snach nosisz sumiaste wąsy, jeśli marzysz o futrzastej czapce oraz (patriotycznych) biesiadach przy pieczonym prosiaku i beczce piwa, na pewno spodoba ci się...

Potop! Nie trzeba niczego tłumaczyć! Nie ma innego wyjścia. Natychmiast!



Jeśli urodziłeś się w latach 80. i nadal poszukujesz swojego super bohatera, bo z Misia Uszatka już wyrosłeś, a Rambo, według ciebie, poszedł jednak za bardzo w odżywki... Zobacz...

„Wałęsa. Człowiek z nadziei”.  Niech on w końcu zostanie superbohaterem, tak jak na to zasługuje:)

Nie taki diabeł – a raczej szatan – straszny, jak go malują

Szczerze mówiąc spodziewałam się zdecydowanie gorszego filmu, a dostałam co prawda przewidywalną i opartą na schematach, ale jednak zjadliwą, komedię romantyczną (z naciskiem na komedię). O czym? O tym jak pewna ładna blondynka na rolkach (Barbara Kurdej-Szatan) spotkała błękitnookiego przystojnego lekarza na rowerze (Aleksy Komorowski). Jak mogli się spotkać? No jak? Ano zderzyli się na ulicy w pewien słoneczny dzień, używając środków społecznego dowozu (patrz rower lub rolki). W wyniku upadku, zderzenia i pewnie udaru słonecznego zakochali się w sobie od razu (takie jeb i już – miłość od pierwszego). On ją zaprosił na lemoniadę, ona się zgodziła, a potem nie widzieli się przez cały film aż do końcowego pocałunku. Chyba nie zdradziłam za dużo?! 

Nie nastawiajcie się proszę tylko na jakąś wymyślną fabułę. Schemat pogania schemat. Kobietom brak języka w gębie jak widzą dobrze ubranego, przystojnego mężczyznę (błagam!), jest gej z problemami (znowu!!), do tego dorzucamy synka bogatego tatusia, który musi znaleźć sobie żonę, by tatuś go nie wydziedziczył i piękne zewnętrza Warszawy, jak i wnętrza (znowu sprzedajemy stereotyp, że młodzi Polacy mieszkają w wielkich apartamentowcach w centrum z widokiem na… z widokiem ładnym po prostu). 

Para głównych bohaterów ma OCZYWIŚCIE swoich sekundantów w osobach Lucjana i Pauli (Paweł Domagała i Olga Bołądź). I szczerze mówiąc, gdyby nie ta dwójka, ten film by nie istniał!!! Lucek i Paula to jedyne krwiste postaci w całym filmie. Paula jest zabawna, rzuca cięte riposty i jest prawdziwą kobietą, chociaż stereotypowo zrażoną do wszystkich mężczyzn – oczywiście singielka. Lucek z kolei to narwany, lekko zakręcony, żyjący w innym świecie koleś, który przeleciałby każdą chętną. Nie będzie odkryciem Ameryki jeśli dodam, że tych dwoje poczuje do siebie miętę, bo to też przewidywalna sprawa. Bołądź i Domagała grają naprawdę świetnie, jakby zostali wyciągnięci z jakiejś zupełnie innej bajki. Z kolei para głównych bohaterów jest urocza, ale zupełnie przezroczysta. Pani z reklamy PLAY’a może i jest zjadliwa, bardzo ładna i przyjemna, ale nie ma charakteru (mam wrażenie, że nie wykorzystano jej komediowego potencjału, a można byłoby). Nie mówiąc już o Panu lekarzu, który po prostu tylko wygląda, nic poza tym (sorry!). Zawsze mnie zaskakuje, co sobie myślał scenarzysta, pisząc tak prostą historię (główna para nie może się spotkać, bo pomyliły się numery telefonu, a w trakcie pojawiają się kolejni kandydaci, w tle jest jakiś slub, piękna suknia, jakaś wariatka jedna przynajmniej, gej nieszczęśliwie zakochany, itp). Naprawdę można to było zrobić lepiej! Patrz „Pretty woman”, „To właśnie miłość”, „Holiday” - są miliony przykładów. Dlaczego nie uczymy się od innych?! Schemat powtarza się od lat. Polska komedia romantyczna i mam ochotę zwymiotować. Z rozczuleniem przypominam sobie „Rozmowy nocą”, które były dobrym filmem tego typu. A reszta? 

Ale wracając do „Dzień dobry, kocham cię” to jak wspomniałam nie jest to bardzo zły film, po prostu nie jest też dobry. To bardzo średnia, ale do obejrzenia komedia romantyczna. Użyłam tu już wcześniej słowa „zjadliwa”, pasuje ono idealnie właśnie do tego popcornowego, komercyjnego kina. Pytanie tylko, jak w tym mają się odnaleźć widzowie szukający rozrywki na trochę wyższym poziomie? Muszą zmienić salę albo wyluzować. Jak nie nastawicie się na wyszukaną historię, to pewnie pójdzie łatwiej. A skupienie się na Lucku już w ogóle załatwia sprawę – dzięki jego postaci śmiałam się w tym filmie głośno! Dobrze dobrana muzyka pod sceny pomaga, a Łukasz Garlicki w roli bogatego amanta dodaje całości uroku.

I jeszcze takie spostrzeżenia: Marian Dziędziel występuje w tym obrazie kilka minut, ale jak się pojawia, to od razu iskrzy, a wszystko wokół blednie tak, że trudno mi było się pozbierać! Nie wiem, co w tym filmie robi Anna Dereszowska w naprawdę dziwacznej, nieatrakcyjnej roli i Weronika Książkiewicz, która powinna już wyrosnąć z grania tej drugiej, nieszczęśliwie zakochanej w głównym bohaterze?!

Dzień dobry, kocham Cię

Reżyseria: Ryszard Zatorski

Występują: Barbara Kurdej-Szatan, Aleksy Komorowski, Olga Bołądź, Paweł Domagała, Łukasz Garlicki, Maciej Musiał, Weronika Książkiewicz

Dystrybutor: Kino Świat

1'33''

INTERSTELLAR - więcej serca niż rozumu

ANIA: Autor świetnych: „Incepcja”, „Batman”, „Memento” znów zaprasza nas do świata swojej wyobraźni, tworząc bajkę o kosmicznym strażniku galaktyki (zaskakująco odnajdujący się w tej roli Matthew MacConaughey), który w odmętach kosmosu postanawia odnaleźć ratunek dla konającej Ziemi. 

Miało obyć się bez patosu i powiewającej amerykańskiej flagi, ale jak zobaczycie sami – nie udało się. Obiecującą podstawą tego filmu był na pewno pomysł (na kosmiczną historię i sposób na jej pokazanie). Odpowiednio dobrane środki wyrazu i wizja świata w filmie „Interstellar” naprawdę robią wrażenie (prawie tak duże jak przy okazji „Grawitacji”). Niektóre sceny ocierają się wręcz o geniusz znany kinomanom z „Odysei Kosmicznej 2010” Stanley’a Kubricka. Mamy okazję oglądać naprawdę przepiękne sceny kosmicznych ruchów planet pogrążone w zupełnej ciszy. Wszystkie zdjęcia z kosmosu są właściwie pogrążone w złowrogiej ciszy – i to było piękne, to są najlepsze momenty w tym filmie. Ale! Ale wizja to nie wszystko, obraz musi też nieść ze sobą jakiś (jakikolwiek, najmniejszy nawet) przekaz i z tym jest w „Interstellar” gorzej.

Jeszcze na samym początku filmu pomyślałam, że może Nolan pójdzie w stronę surowego „Dystryktu 9”. Te reporterskie wywiady z ludźmi, którzy wspominają apokaliptyczne chwile na Ziemi, intrygują i wprowadzają niepokój, a zarazem są świetnym początkiem historii. Niestety 30 minut potem dostałam po uszach pierwszym zdaniem o miłości i byłam stracona. Próbowałam się jeszcze ratować, ale nic z tego, tlenu było coraz mniej...

Bardzo pięknie, zjawiskowo kreuje Nolan inne światy, planety w swojej głowie i na ekranie (zamrożone skały czy spowolnione ruchy wielkich fal morskich). I można się nad stroną wizualną tego obrazu zachwycać długo, ale sam scenariusz ma duże dziury fabularne (naciągane zbyt prostą ideologią o kosmosie i czarnej dziurze, chociaż podobno ekspertem przy tworzeniu filmu był ktoś, kto się na kosmosie i fizyce zna?!), a dialogi są tak patetyczne, że boli. 

Szkoda, że postaci zostały zaledwie naszkicowane (kobiece role są tak jednowymiarowe i głupiutkie, że nawet Anne Hathaway nie była w stanie wykrzesać nic ze swojej roli ważnej pani doktor). Plus ta główna rola MIŁOŚCI, o co w tym chodzi?! Nolan naprawdę jest aż tak wielkim romantykiem kina, że sens wszystkiego chce upatrywać w miłości?! Jego wolna wola i prawo, ale ja tego niestety nie kupuję. Miłość wg Nolana jest w stanie pokonać wszystkie bariery i pozwala się komunikować nawet, gdy jest to racjonalnie niewytłumaczalne. Miłość przecież ma moc i chociaż jest niewytłumaczalna, to trzeba kierować się jej drogą!? Kupujecie to?! 

Całość jest długa, bo trwa aż 3 godziny i przyznam się, że chociaż trzyma w napięciu jak niejeden film akcji, to jednak nożyczki na stole montażowym, by się jeszcze przydały. Skrócić, wyciąć, lepiej zmontować! 

Nolan swoim filmem chciał pokazać jak człowiek jest mały wobec niepoznawalnego kosmosu. I zrobił to! Nie jest to nic nowego, nie trzeba było wyruszać zaraz w kosmos, by o tym powiedzieć! 

Po wyjściu z kina czułam żal, rozczarowanie, niedostatek, zdenerwowanie, bo zabrakło tak niewiele. Zabrakło tylko kilku chwil skupienia, żeby podciągnąć „Interstellar” pod dzieło wybitne, którym niestety nie jest. Banał, który wychodzi z tej historii odbiera cały urok i przyjemność z oglądania. 

Ze wszystkich gwiazd, jakie zagrały w tym filmie, najlepiej broni się Mathew MacConaughey, który robi, co może, by jego bohater miał w sobie trochę życia i poczucia humoru. Reszta to bezbarwny plan drugi, który jest tylko tłem. Tłem do przepięknych zdjęć i pięknej muzyki Hansa Zimmera. 

Zapomniałabym jeszcze o małym nawiązaniu do „Gwiezdnych wojen”. Pamiętacie roboty R2D2 i C-3 PO? Mianowicie mistrzowskie role odegrały w tym filmie dwa roboty (inteligentne, zabawne, złośliwe). One miały w sobie więcej z ludzi niż sami ludzie. Może w następnym filmie o kosmosie powinny zagrać same roboty… byłaby to taka wersja mocno przyszłościowa, ale mogłoby się udać. Zamawiam ten temat i idę pisać scenariusz!

PS Mimo wszystko warto ten film zobaczyć, chociażby ze względu na zdjęcia!

Interstellar

Reżyseria: Christopher Nolan

Występują: Mathew McConaughey, Anne Hathaway, Jessica Chastain, Michael Caine

Dystrybutor: Warner Bros Poland

2'49''

Za dużo grzybów w polskim barszczu

ANIA: Kocham Państwo Stuhrów miłością wielką i dozgonną, ale do ich najnowszego filmu niestety nie zapałałam uczuciem.

Historia Jana Bratka, everymana, który ma szczęście, a raczej przekleństwo żyć w kraju nad Wisłą nie chwyciła mnie za serce. Główny bohater czego się nie dotknie, gdzie nie pójdzie, to coś spadnie, coś się urwie, albo zbije. Gdzie się nie pojawia Bratek, tam dzieje się coś przełomowego dla Polski, a dla niego samego początkującego ciąg dziwnych, nieprzyjemnych zdarzeń. A to kobieta okazuje się być nie tym, za kogo się podawała. A to zamach na niego ktoś przypadkiem przeprowadzi. A to zapuka do nieodpowiedniego sąsiada. I tak się ciągnie nieprzerwany ciąg niefortunnych zdarzeń Jana Bratka, a w tle Polska właśnie nasza… znowu upodlona i jak ten piesek do bicia.

„Obywatel” to poprawne kino, w które wkrada się niestety momentami chaos scenariuszowy, co kilka razy sprawiło, że czułam się zagubiona w całej historii. Mam wrażenie nawet, że sam bohater czuł podobnie jak ja. Skoki czasowe i nagromadzenie zdarzeń (często absurdalnych) utrudniało mi odbiór tego filmu.

Stuhr bierze w duży nawias ironii i satyry nasze narodowe wady i je punktuje bezlitośnie. Dostaje się każdemu: katolikom i kościołowi, telewizji i chórom, władzy i ludziom w ogóle. Przeglądać się możemy w tym obrazie jak w zwierciadełku. I nie pytajcie o to, kto jest najpiękniejszy w świecie, bo na pewno nie my Polacy.

„Obywatel” z twarzą zmartwionego Jerzego Stuhra i młodego Maćka przeprowadzi Was przez ważne wydarzenia z minionej historii Polski (wybór papieża Polaka, wprowadzenie stanu wojennego, itp.) i przypomni kilka spraw, pewien ustrój i to, kim był mleczarz. Wszystko to niby bawi, ale jest to taki śmiech przez łzy, bo „Obywatel” jest smutny, a Polska w nim to kraj, w którym nie warto nic i z nikim, bo i tak nie wyjdzie. A ja mam już dość kopania leżącego i tak mamy w sobie zbyt wiele kompleksów, teraz potrzebujemy czegoś co nas podniesie – patrz film „Bogowie”.

Konwencja, którą przyjął Stuhr, by opowiedzieć o życiu Bratka przypominała tę z „Zezowatego szczęścia” Andrzeja Munka. W tej ścisłej konwencji obraz powinien się bronić, ale według mnie za dużo grzybów w tym polskim barszczu. Za dużo wrzucono na barki biednego Bratka i nie podołał (i nie mam na myśli kreacji aktorskiej Jerzego Stuhra, bardziej chodzi mi o samą postać i jej miejsce w tej historii). Miałam trochę poczucie, że dużo ważnych rzeczy tylko mignęło mi na ekranie, a na żadnej nie skupiono się dostatecznie.

Bardzo chciałam, żeby ten obraz mi się podobał, ale po seansie wyszłam z kina bardzo zmieszana i do dzisiaj mnie trzyma. Nie polubiłam tego „Obywatela”, ale rozumiem przekaz i doceniam film pod względem warsztatu (reżyseria, aktorstwo, montaż, muzyka). Co więcej, wydaje mi się, że dla pokolenia moich rodziców, tudzież dziadków, może być to film ważny. Może po prostu nie jestem już grupą docelową filmów pana Stuhra?

Oczekiwałam czegoś innego, a „Obywatel” to dziwna słodko-gorzka historia Polski z bohaterem wszystkich – Polakiem nieudacznikiem. Idealne na komedię?, a ja nie śmiałam się często, prawie wcale.

Obywatel

Reżyseria: Jerzy Stuhr

Występują: Jerzy Stuhr, Maciej Stuhr, Sonia Bohosiewicz

Vue Movie Distribution

1'48''

„NIE JEST TO FILM WYBITNY I BARDZO MNIE TO CIESZY”, czyli jeszcze o filmie "Bogowie"

ANIA: No i…? W końcu obejrzałaś!

EWA: Tak. I nie patrz tak na mnie. Dobrze wiem, że obejrzałam „Bogów” pewnie jako ostatnia w Polsce. Wiesz, że ten film po 3 tygodniach wyświetlana przyciągnął do kin prawie 1 200 widzów!!!

ANIA: Piękny wynik. Pozostaje mi tylko westchnąć, bo moje zachwyty nie przyspieszyły Twojego wyjścia do kina. Może jakbym dodała, że tam cały czas palą fajki, pomogłoby???

EWA: Może. Ale do sedna… a więc „Bogowie” to przede wszystkim i po pierwsze fantastyczni aktorzy.

ANIA:  Prawda, że Tomasz Kot jest rewelacyjny?! Po prostu staje się na tę krótką chwilę Zbigniewem Religą. Jest nim. Tak jak on chodzi. Tak jak on żartuje… Niesamowite.

EWA: Nikt mu nie odbierze palmy pierwszeństwa, ale ja doceniam i jestem pod wielkim wrażeniem ról drugoplanowych. Na przykład kreacji postaci docenta Bochenka, którą stworzył Szymon Warszawski czy Mariana Zembali, którego zagrał Piotr Głowacki.

ANIA: Tak. Drugi plan zachwyca, co potwierdzili nawet krytycy z brytyjskiego „Guardiana”. Mamy się czym pochwalić. A co ze scenariuszem? Moim zdaniem to genialnie napisana historia, w której znalazło się miejsce na zabawne, inteligentne dialogi i krwiste postaci… To fundament „Bogów”!

EWA: To fantastyczna historia buntownika, indywidualisty, chirurga-geniusza.

Słynne zdjęcie po pierwszej udanej operacji
przeszczepu serca autorstwa James'a L. Stanfielda

Leżała sobie gdzieś tam w niezbyt odległej przeszłości i czekała na swojego autora. I super, że się taki Krzysztof Rak znalazł. Do tego dochodzą, tak jak wspomniałaś, genialne dialogi, super poczucie humoru, szybkość, wartkość akcji, zmieniające się tempo…

ANIA: Ach… można się tak zachwycać bez końca. Spodobał mi się też klimat zdjęć do tego obrazu i cała otoczka: kostiumy, scenografia, odtworzenie czasów i systemu, w których żył i z którym musiał się zmagać Religa. Diabelnie wiernie to zostało odtworzone. Plus ten ciągły dym z fajek…

EWA: No właśnie! Palenie fajek w tym filmie jest tak cholernie zaraźliwe, że nie mogłam usiedzieć na miejscu, a po wyjściu z kina wypaliłam dwa papierosy :)

ANIA: :)

EWA: Wielką zaletą tego filmu jest dyskretnie wpleciony w całą historię życia Religii wątek miłosny. Tak bardzo ukryty, tak nienachalny, tak bardzo według mnie piękny. Obyło się bez karczemnych awantur, bez zdrad... Czuje się napięcie, ale za każdym razem jest gaszone czy to postacią Anny Religii czy samego Religii. Brawa dla autora scenariusza i brawa dla aktorów!

ANIA: To prawda. Ta miłość jest wytrwała, cierpliwa, nie oczekuje poklasku i wiernie czeka… Pani Anna była ostoją Pana Zbyszka. Była z nim do końca. Odważna kobieta.

EWA: Zakochana kobieta i wytrwała. Film „Bogowie” nie jest wybitny i bardzo mnie to cieszy. To film dobry, świetna historia, bez wielkiego przesłania czy morału, które w polskim kinie nudzą tak bardzo...

ANIA: To po prostu świetne kino środka! W końcu mamy takie kino! Mogę oglądać „Bogów” wciąż i wciąż bez końca… Uwielbiam tę historię, te kadry, te sceny, ten humor, muzykę i montaż. A scenariusz, już o tym mówiliśmy, ale to po prostu w punkt napisania historia, w której niczego nie brakuje, niczego też nie jest za dużo. Jeeeeju, ale przysłodziłyśmy!

EWA: Ale się należało! O!

ANIA: I co dalej? Jak żyć po filmie „Bogowie”?

EWA: Mam wielką nadzieję, że film odbije się pozytywnym echem w sprawie problemu transplantologii w Polsce. O to walczył Religa i przy całych „ochach”, „achach” i zachwytach nad (świetnym) filmem, głupio byłoby zapomnieć, o co toczy się gra.

ANIA: Po wyjściu z kina po pokazie prasowym czułam, że to jest świetny film. Ale nie tylko to uczucie mi wtedy towarzyszyło… czułam dumę i wielką inspirację wobec dokonań Zbigniewa Religii. Czekam kiedy spełni się jego kolejne marzenie – sztuczne serce, i trzymam kciuki.

"Bogowie"
Reżyseria: Łukasz Palkowski
Scenariusz: Krzysztof Rak
Występują: Tomasz Kot, Piotr Głowacki, Szymon Warszawski, Rafał Zawierucha
Dystrybucja: Next Film
1'52''